konarów usnął.<br><br> Zbudził się o zachodzie słońca. <br>Pasma obłoków na zachodzie płonęły długo, <br>jakby oddając cały blask wchłonięty w ciągu <br>dnia. Awaru starł z siebie ostatnie resztki czerwonego błota, <br>otrzepał dłonie i kiedy w szarości zmierzchu zapaliła <br>się pierwsza gwiazda, rozpoczął swój daleki marsz. <br>Szedł wzdłuż odnogi lasu sięgającej w głąb <br>kraju. Prowadziła go poprzez faliste pagórki i długie <br>stoki o łagodnym nachyleniu.<br><br>Odpoczywał siedząc na ziemi, nadsłuchując, czy nie <br>rozlegnie się stąpanie człowieka lub zwierzęcia, ale <br>nic nie zakłócało spokoju nocy, droga wciąż była <br>otwarta. Tak nadszedł świt poprzedzony przebudzeniem <br>się ptaków. Zaśpiewały w koronie lasu i przywołały <br>pierwszy brzask