XVII-wiecznych); głowica zwieńczona była migdałowatym, minimalnie wypukłym kapturkiem przechodzącym warkoczem aż do jelca (gdy, jak pamiętamy, w okazach XVII-wiecznych warkocz ten był przeważnie znacznie krótszy). Tak jak w szabli XVII-wiecznej, trzon rękojeści łączony był z trzpieniem głowni poziomym nitem przechodzącym przez górne wąsy; przeważnie obciągnięty skórą na gładko, a jeśli nie, to czasami politurowany bądź rytowany poprzecznie w szewrony. Mocowany był jednym bądź dwoma nitami w górnej części trzonu (które miewały podkładki w formie ozdobnych rozetek). Kapturek wraz z warkoczem, w efekcie zmian ewolucyjnych, stał się jakby konstrukcyjnym przedłużeniem kabłąka (ponieważ obydwa te elementy mają na ogół tę