się trzeba naszarpać! Cały czas mi pieprzą o kompresji etatów i oszczędności! Że niby nowe czasy! Nawet, cholera, nie mam biurka! Widziałeś coś podobnego!<br>- Cieszę się, że cię widzę w dyrektorskim fotelu - powiedziałem. - Długo się nie naczekałeś.<br>- Właśnie! Skrócono mi kwarantannę. A może tobie to zawdzięczam?<br>Tu Zdzisio spojrzał mi głęboko w oczy. Opuściłem skromnie swoje.<br>- Kto to wie? - odparłem enigmatycznie. Mimo obietnic danych samemu sobie znowu zełgałem. Oczywiście nic nie powiedziałem Renacie o Zdzisiu, boby mnie zwymyślała, a swojego ojca na pewno by nie poprosiła o nominację na dyrektorskie stanowisko człowieka, wywiezionego na taczkach jako stalinistę. Zdzisio ucałował mnie serdecznie