zatelefonowano, a starszy kelner Piotr odszukał stolik, przy którym siedzieli chirurg i docent von Fuchs, i poprosił doktora Tamtena do telefonu.<br>- Do mnie? - mruknął chirurg z niezadowoleniem. - Trzeba było powiedzieć, że mnie nie ma. Przepraszam cię, Willi - i podszedł do budki telefonicznej.<br>- Przy aparacie Tamten -- rzekł. "Cóż to za potworny głos!" pomyślał. - Bardzo żałuję - krzyknął do słuchawki - ale naprawdę przyjść nie mogę. Może mnie zastąpić asystent. - Membrana zacharczała i chirurg wyraźnie posłyszał jakiś pomruk. "Na pewno jakaś stara wiedźma - pomyślał - co ona tam gdera?" Nagle kobiecy głos w telefonie zmienił się, stał się śpiewny i melodyjny. Wydało się., że to mówi