Klarę do telefonu. Dzięki temu miałem możność wymóc na niej krótką rozmowę albo nawet obietnicę spotkania.<br>Zobaczyła się ze mną po owym obelżywym liście. Nie czuła się nim dotknięta. Przeciwnie, tonem pełnym wyrozumiałości powiedziała:<br>- Mężczyzna, który naprawdę kocha, nie potrafiłby tak napisać do ukochanej kobiety. Przez ciebie przemawia gorycz i gniew. To nie są dobre uczucia. Nie powinieneś bluźnić.<br>Bluźnić? Tak! Miała prawo przemawiać do mnie w ten sposób, skoro uczyniłem ją swoim bóstwem.<br>- Klaro - odrzekłem - cokolwiek się stanie, będę kochał cię zawsze. I będę czekał aż do śmierci. Czy mi wierzysz?<br>- Wierzę ci i wcale nie lekceważę twoich uczuć. Czekaj