nawet w domu - to cóż? No, tatuś. Tak. <br>Ale jego właśnie zraniłam. Powiedziałam mu, że <br>się go wstydzę - tak mu powiedziałam! A on - nic. <br>Tylko spojrzał na mnie. <br><br>Widziałam wciąż te zamyślone i niewypowiedzianie <br>dobre oczy i ten bardzo smutny, i bardzo zmęczony uśmiech. <br><br><br>Czy pamięta jeszcze o tym? Czy gniewa się na mnie? <br><br><br>Trudno to było tak na pewno wiedzieć. <br><br>Dzwonek ojca był wszakże u nas w domu czymś w rodzaju <br>sygnału alarmowego. Zanim zdjął palto i umył ręce, <br>waza z zupą musiała już stać na stole. Gdy następna <br>potrawa nie pojawiała się natychmiast, spoglądał co <br>chwila na zegarek, a nie