oznajmił Polluks.<br>- Już mi lepiej, idźmy dalej - usłyszeli zmieniony, drżący głos Sotiona.<br>Tych kilkanaście kroków, które przebyli następnie, był to najcięższy odcinek drogi. Odpoczywali parę razy, klękając w wodzie i opierając się plecami o wilgotną skałę. Kalias słyszał świszczący, przerywany oddech Sotiona. Powietrze było tu ciężkie i duszne, przesycone wyziewami gnijących wodorostów. Nagle grota rozszerzyła się i podwyższyła. Mogli już wstać i wyprostować zbolałe karki. Woda sięgała zaledwie do łydek.<br>- Już niedaleko - szepnął przewodnik. - Obym tylko nie wszedł w boczny, ślepy korytarz. - Posuwał się wolno, ostrożnie, obmacując ściany. Wreszcie stanął niezdecydowany i przywołał Calendia. We dwóch naradzali się przypominając sobie różne