sława zbuntowanego dziecięcia matki-Rosji, jaką Jewtuszenko cieszył się na Zachodzie, była w przeważającej mierze wynikiem zręcznej mistyfikacji. I że mistyfikacja mogła się dokonać dzięki tej szczególnej mieszance życzliwej ignorancji i sentymentalnych samowmówień, jaka stanowi esencję stosunku zachodniej publiczności kulturalnej do Rosji. Gdy ci, którzy rzeczywiście przeciwstawili się nieludzkości sowietyzmu, gnili w obozach i szpitalach psychiatrycznych, Jewtuszenko na amerykańskich uniwersytetach przyciągał tłumy słuchaczy swoimi przemowami na temat socjalizmu o ludzkiej twarzy. To prawda, że na tle bardziej typowych postaci oficjalnej sowieckiej literatury mógł się wydawać jednostką względnie przyzwoitą i umysłem względnie oświeconym. Nikt też nie zaprzeczy, że niejednokrotnie wykorzystał w dobrym