kromki razowego chleba znikają jedna po drugiej. <br>Patrzy Hans na Gertę, wzruszony rodzinnością jej gestów. "Jej bukiecik czy Zofii?" Wróciła z dzbankiem świeżej kawy. Dolewa. <br><br>- Frau Gerta... Mój pobyt ma się ku końcowi... Co by mi pani radziła jeszcze zobaczyć? <br>Gerta postawi naczynie na stole. Spojrzy na niego. "Nie urazić go. Ale niech wie". <br>- Herr Professor... Ja bardzo przepraszam, ale dziś niewiele jest tu "do zobaczenia"... Jak tak naprawdę chce pan widzieć... to trzeba zamknąć oczy i czekać, aż ta ziemia zadrży w panu... Może wtedy usłyszy pan, jak ona się działa... ta morska, warmińska, pomorska kraina... kiedy Krzyżak podstępny, Brandenburczyk łapczywy