kolan i zaraz rozległ się pobożny jazgot, chóralny w prędkim rytmie pomruk jakby gadających kamieni - Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławion owoc żywota Twojego, Jezus...<br>Przyklęknął i Derkacz, ale milczał; jakby zapomniał nagle zwyczajnych słów tej zdrowaśki świętej. Że miejsce miał ostatnie, na progu kościelnym, u drzwi kruchty, a wzrostem górował nad wszystkimi - widział przed sobą rozlegle a daleko, aż w głąb, do ołtarzowych stopni.<br>Patrzył jakoś pochmurnie a w skupieniu, w rozważnym postrzeganiu, w zamyśle chłodnym a przenikliwym. Patrzył i słuchał; słuchał z jakąś pilną ciekawością, namarszczoną wśród czoła, między nastroszonymi brwiami.<br>Juści, miejsce miał ostatnie. Nie pchał się nigdy