pionowe, zatem kierunek przepływu winien być nieomal poziomy (6.2b). Według teorii R.L. Shreve'a (1972) na dnie lodowca kierunek przepływu wody jest prostopadły do linii przecięcia powierzchni ekwipotencjalnych z podłożem. Oznacza to, że woda nie zawsze będzie płynęła w kierunku największego nachylenia dna doliny. Może płynąć dostosowując się do gradientu ciśnień, skośnie do stoków doliny lub nawet w górę spadków. Dzieje się tak w przypadku, gdy przeszkody w podłożu tworzą stoki skierowane przeciwnie do ruchu lodowca. Przykłady takiego dostosowania przebiegu kanałów podlodowcowych do rozkładu ciśnień obserwuje się w naturze (np. na Spitsbergenie). Ma to istotne konsekwencje, jeśli chodzi o hydrologię