przybyłych z całej prowincji &lt;gap&gt;. Było to bowiem jakieś pogańskie święto (nescio quis festus dies paganorum), które rozszalały lud czcił zabawą, swawolą i śpiewem". Misjonarze nie zdecydowali się zbliżyć do świętującego tłumu, lecz spędzili bezsenną noc w pobliżu, nie rozpalając ognia i nie ważąc się głośno rozmawiać, nazajutrz zaś wysłali do grodu kasztelana santockiego Pawlika i towarzyszących Ottonowi posłańców księcia Warcisława. Uprzedzili oni miejscową starszyznę (maiores) o nadejściu biskupa i zażądali w imieniu książąt, tj. Bolesława Krzywoustego i Warcisława, aby Ottonowi umożliwiono głoszenie wiary chrześcijańskiej.<br>Pyrzyccy maiores próbowali zrazu grać na zwłokę, ale przyparci do muru nie ośmielili się odmówić. &lt;q&gt;"Najpierw rozważyli