stało. Uważał zawsze, że mój skrajny radykalizm hamuje rozwój poetycki i podawał inne; analogiczne przykłady takiegoż zahamowania:. u Lucjana Szenwalda, u Elżbiety Szemplińskiej, a po wyjściu "Trudnego życiorysu" także u Mariana Czuchnowskiego, którego kilka lat wcześniej, w okresie "Poranku goryczy" i "Kobiet i koni", witał radośnie jako "polskiego Rimbauda".<br>Lubelska gromadka poetycka rozleciała się w roku 1933. Czechowicz otrzymał doskonałą posadę w Centrali Wydawniczej Związku Nauczycieli, Michalski wyjechał szukać szczęścia do Krakowa, ja otrzymałem wezwanie do podchorążówki przy 44 pułku Strzelców Kresowych w Równem. W rok później spotkaliśmy się wszyscy w Warszawie. Otworzył się krótki, ale doniosły w wydarzenia rozdział pod