I śniło mi się, że to nie &lt;name type="person"&gt;Leszek Miller&lt;/&gt;, ale &lt;name type="person"&gt;Nina Terentiew&lt;/&gt;, jak &lt;name type="person"&gt;Berlusconi&lt;/&gt; we Włoszech, została premierem naszego kraju.<br>&lt;au&gt;Włajerka&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sub="culture" sex="m"&gt;&lt;page nr=29&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Film&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Jak to się robi u nas&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;Filmy wojenne, realizowane przez najwybitniejszych polskich reżyserów, cieszyły się uznaniem widowni. Ale to już przeszłość.&lt;/&gt;<br>Od &lt;name type="tit"&gt;"Zakazanych piosenek"&lt;/&gt; (1946) Leonarda Buczkowskiego, dzieła gustownego i zaskakująco taktownego, tematyka wojenna przez wiele lat dominowała na polskim ekranie. &lt;name type="tit"&gt;"Piosenki"&lt;/&gt;, zamiast krwawej martyrologii, pokazywały zmyślną opowieść o ulicznych "&lt;q&gt;partyzantach pieśni&lt;/&gt;", którzy krzepili serca warszawiaków. Nieco później Wanda Jakubowska, więźniarka Oświęcimia, zaprezentowała kameralny dramat - "&lt;name type="tit"&gt;Ostatni etap&lt;/&gt;" (1947). Był to wielki tryumf kina wewnętrznego napięcia, z którym może równać