wybieramy się?<br>- Ty sama. Ona sobie życzyła. Dziś. I tak <br>cię nie puszczę!<br>- Tak myślisz?<br>- Mama, mówisz tak obojętnie! Nie dziwisz się?! Dlaczego?<br>- Bo wiem o tym, Dominiko. Już wiem. - Pani <br>Kamila wstała od stołu.<br> Dominika nie. Została nad szklanką z nie <br>dopitą herbatą pełną rozmiękłych brązowych <br>wiórków. Ręką poderwaną gwałtownie potrąciła <br>talerz z serem, talerz uderzył w cukiernicę i obydwoje <br>zabrzęczeli pełni oburzenia.<br>- Nie tłucz kolacji, Dominiko - powiedziała spokojnie <br>mama.<br>Dominika odzyskiwała pomału głos.<br>- Nie mogę nic pojąć - rozżaliła się <br>zająkliwie. - Żadnej aluzji. Skąd wiesz? Kto ci <br>mówił? Widziałaś babkę? Mów, błagam, bo <br>zwariuję! No, mama!<br>Dominika rzuca się z