oświeconego, którego najbardziej energicznym przedstawicielem był cesarz Józef II, syn i współrządca, a od 1780 r. następca cesarzowej Marii Teresy. Reformy te stawiały sobie za cel uzdrowienie stosunków feudalnego państwa, nie zaś zmianę jego struktury; w praktyce jednak torowały drogę przemianom dalej idącym. Odnosiły się one do wszystkich posiadłości monarchii habsburskiej, lecz szczególnie ostry charakter przybrały na ziemiach polskich, opóźnionych gospodarczo w stosunku do Czech i krajów alpejskich. Dążność biurokracji józefińskiej do ograniczania wpływów politycznych i dochodów szlachty kojarzyła się tu z tendencją do ujarzmiania warstwy kierowniczej polskiego społeczeństwa.<br>Rząd wiedeński zagarniał południowe ziemie Rzplitej w imię urojonych, średniowiecznych jeszcze roszczeń