poczułem straszliwy ucisk. Klaudiusz Garraud wydał mi się kimś nierzeczywistym i nie miałem pewności, czy istotnie z nim rozmawiałem. Trzymałem się kurczowo biurka i wpatrywałem się w pusty fotel, gdzie przed chwilą siedział Francuz, a skąd teraz wyzierały do mnie oczy poruszane nerwowym tikiem, oczy Adlera. A więc znowu uległem halucynacji? Klaudiusz Garraud? Siostra-bliźniaczka? Już to gdzieś kiedyś słyszałem. Chorobliwe urojenia. Nikt u mnie nie był, nikt nie rozmawiał ze mną. Brednia, brednia, brednia!<br>Pobiegłem na górę i zawołałem od drzwi:<br>- Kira! Czy to jesteś ty? Mów, jak ci na imię? A może jesteś tą drugą? Może jej siostrą? Rozumiem