głosie, pokazując na mnie, powiedziała: - Za niego nie<br>powinien być cały. Przed wojną na kolei...<br> - Schować tę portmonetkę - przerwał jej, podciągając prom za łańcuch<br>do samego brzegu. - I tak miałem na ten brzeg jechać, z wami czy bez<br>was.<br> - Ale przecież coś się chyba należy? - matka niby nie ustępowała<br>podtrzymując hardość w głosie. - Nie lubię być nikomu dłużna.<br> - Schować - powtórzył.<br> Zawahała się.<br> - To może chociaż za mnie - głos jej zrobił się skruszony, a rękę z<br>portmonetką jakby mimo woli przesunęła nad otwartą torebkę.<br> Nic już nie powiedział, a umocowawszy łańcuch u pala, zaczął się<br>rozglądać po rzece, po kępie, zadarł głowę