raz w rytm przemian kultury europejskiej, kiedy indziej w dysharmonii z nią. Z nieodłącznym przekonaniem o znaczącej roli historii, w której określone przyczyny pociągają za sobą określone skutki. Wystrój optymistyczny czy pesymistyczny takiej "filozofii" pozostaje wtedy bez znaczenia, wystarczyłoby bowiem tylko spełnić postulaty i już wszystko znalazłoby się w stanie homeostazy.<br> Szaruga w "Szkole polskiej" nie poddaje się temu przemożnemu schematowi myślenia. Przede wszystkim więc nie tropi narodowych wad, przyczyn wszelkiego zła, lecz szuka niewykorzystanych możliwości, z czasem niejednokrotnie zapoznanych, wszelako nadal dających się aktualizować poprzez aktywny wybór z dziedzictwa przeszłości. Ale nie chodzi bynajmniej o to, by w następstwie dokonanych