że moja wina jest rozleglejsza niż to, do czego się przyznaję, wszyscy byli przekonani, że pominąłem co istotniejsze szczegóły romansów, zataiłem listy tudzież hotelowe noce, jeśli nie byłem do końca szczery, trudno, bym się spodziewał pełnego wybaczenia, to zaś, że nikt mi takowego wybaczenia nie udzielał, sprawiało, że wciąż przepraszałem, i tak dalej. Meyer nigdy za nic nie przepraszał, nawet jeśli w istocie, w ludzkim wymiarze, powinien był przeprosić, ale właśnie dlatego nikt nie żądał od niego kajania się i miałem wrażenie, że osoby, wobec których był bezwzględny, ciągle czekają, by kiedyś do nich powrócił. Na mnie nikt nie czekał, moja widownia składała