i Irzykowskiego należał do grupy określonej po latach jako likwidatorzy Młodej Polski. Jego aktywność pisarska przypadła na schyłkowy już okres neoromantyzmu polskiego, kiedy to zaczęły się wyraźnie ujawniać pierwsze symptomy powolnego wyczerpywania się wewnętrznego rozpędu tego kierunku, Młoda Polska wkraczała z wolna w fazę epigonizmu i beztwórczego kalkowania swoich własnych idei, które zdążyły się już przeobrazić w schematy i stereotypy. Dąbrowski okazał się pierwszym i bystrym obserwatorem, analitykiem i diagnostą tej sytuacji kryzysu. Jego teksty krytyczne są właściwie nieosiągalne, rozproszył je po licznych czasopismach i gazetach codziennych, głównie galicyjskich i to często prowincjonalnych, choć pisywał też niekiedy w <name type="tit">"Bibliotece Warszawskiej"</>, w