czy strategicznymi, było przyjmowane podejrzliwie.<br>Drugim błędem rzutującym na jakość prywatyzacji było faktyczne zaniechanie przyjęcia długookresowej strategii rozwoju gospodarki, zwłaszcza polityki przemysłowej, co uniemożliwiło określenie dziedzin szczególnie ważnych dla przyszłości polskiej gospodarki, stanowiących podstawę określenia naszego miejsca w Europie i świecie. To pozbawiło prywatyzację busoli i uczyniło ją podatną na ideologię oraz rosnące potrzeby budżetowe. W konsekwencji, na początku lat dziewięćdziesiątych w pierwszej kolejności zaczęto sprzedawać inwestorom zagranicznym przedsiębiorstwa mocno osadzone w rynku, o wysokiej (zwłaszcza potencjalnie) rentowności, mające pewność zbytu swojej produkcji np. przedsiębiorstwa chemii gospodarczej, przemysłu kosmetycznego, piwowarskiego czy tytoniowego. Były to jednak nie tyle błędy prywatyzacji, co błędy