biegu. Jeszcze chwila i zniknął nam z oczu. W lesie łomotało ciężkie i zamierające dudnienie jego kół.<br>Fryderyk zacisnął pięści.<br>- I pozwolił mu pan uciec? Rozłożyłem ręce.<br>- To wolny człowiek, proszę pana. Powiedział, że ma dość naszego towarzystwa, zdecydował się nas opuścić i pojechał pociągiem do Jasienia.<br>- Tak bez pożegnania? - idiotyczną uwagę zrobiła Zenobia. - Zapewne nie przywiązuje wagi do konwenansów - odrzekłem.<br>- Więc pan z nim rozmawiał? - wybuchnął gniewem Fryderyk. - Pan z nim rozmawiał, miał go pan w ręku i pozwolił mu pan odjechać? Jest pan głupcem. Słyszy pan? Jest pan głupcem. Czy pan nie rozumie, że ten człowiek kryje jakąś tajemnicę