igieł łukowato odchodzących od osi ku ściance wypełniały niekiedy całe wnętrze ciała.<br>Pomiędzy nimi przebiegały kanały. Być może jest to powtórzenie generalnej tendencji do rozbudowy szkieletu. Zdarzały się też gąbki, które miały wyłącznie igły radialnie wychodzące z centrum, niekiedy kilkunastocentymetrowej długości i milimetrowej średnicy.<br>W ordowiku doszło do zróżnicowania kształtów igieł w szkielecie: pozostały promieniste pęczki gładkich igieł jednoosiowych, natomiast igły równoległe do powierzchni przyrostu gąbki przybrały nieregularną postać (ryc. 6.9). W mezozoiku gładkie radialne igły jednoosiowe niektórych z tych gąbek rozgałęziły się na zewnętrznym końcu (przy powierzchni ciała), tworząc mniej lub bardziej regularne igły z czterema promieniami; stąd wzięła