multiplikowanej postaci, uzyskuje w tej mszy samodzielną <br>jakość brzmieniową. Pozwala na wydobycie symboliki tekstu, np. struktury mortuorum <br>(w wersie Et expecto resurrectionem mortuorum, s. 24, prz. 132) z jednej strony, <br>z drugiej ­ na uzyskanie nowatorskiego typu brzmienia i ekspresji, <br>z eliminacją dekoratywności (Kyrie, s. 3, prz. 133), aż do delikatnego, impresjonistycznego <br>kolorytu (Qui ex Patre, s. 21 prz. 134). Bądź przeciwnie ­ aktywizuje dekoratywność <br>i jednocześnie radykalizuje brzmienie (Hosanna, s. 29-30, prz. 135), aż do budowania <br>potężnej kulminacji w Agnus Dei (s. 37-38, prz.136). Jest to niewątpliwie najbardziej <br>interesująca msza Nowowiejskiego i zarazem jeden z najciekawszych cykli mszalnych <br>pierwszej