kamienicy. Niedawno otwarty, od początku przysparzał mieszkańcom problemów. Zapach przypalonego mleka albo gotowanego kalafiora czy kapusty każdą szparą przedostawał się do mieszkań na górze. Każdą szparą przyłaziły też robaki. Dla mieszkańców były czymś nowym, więc długo nie umieli znaleźć dla nich innej nazwy. Z czasem jedni zaczęli nazywać je prusakami, inni karaluchami, a jeszcze inni karaczanami. Joanna nie próbowała ich nazywać. Budziły jej przerażenie, więc usiłowała nie mieć z nimi żadnego kontaktu. Gdy wieczorem musiała iść do kuchni, zapalała najpierw światło i czekała z zamkniętymi oczami w przedpokoju, jak przy zabawie w chowanego, licząc do dziesięciu, aby dać im czas na