publiczności, zawdzięczał entuzjastyczne przyjęcie tak maestrii poetyckiej autora, jak świetnemu utrafieniu w ówczesne nastroje.<br>Podstawowym przeznaczeniem Hernaniego był teatr a nie lektura - nie tylko recepcja, lecz także forma zapisu dzieła nie pozostawia pod tym względem wątpliwości. Nie ma również wątpliwości co do tego, że autor nie miał wielkiego zaufania do inscenizatorów: próbował dokładnie określić wszystko, co znajdzie się i co będzie się działo na scenie. Dekoracje, rekwizyty, kostiumy, a nawet ruchy, gesty aktorów i uczucia, jakie ukazują się na ich twarzach. Dialog jest wciąż przerywany drobiazgowymi wskazówkami typu: &lt;q&gt;&#132;Książę schyla głowę, wydaje się trapiony przez straszne wątpliwości; potem podnosi się