Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
jako autor określonej ilości porad i praktycznych wskazówek, albo – na odwrót.
Heterogeniczna struktura poematu rzutuje także na jego budowę – luźną, miejscami wręcz amorficzną, o swobodnym toku narracji, znamionującym się programową dygresyjnością i epizodycznością, dowolnością skojarzeń i asocjacji, a zarazem dążnością do przekazania potencjalnemu odbiorcy możliwie największej ilości pouczeń, instrukcji i rzeczowych informacji. Musiało to oczywiście ujemnie wpłynąć na wewnętrzną spójność materii narracyjnej. Nie doprowadziło jednak do całkowitego zaniku rygorów konstrukcyjnych. Zwornikiem utrzymującym dostrzegalny związek między kolejnymi sekwencjami monologu, a także zapewniającym związek i jedność poszczególnych segmentów świata przedstawionego w Ziemiaństwie, jest podmiot mówiący, a dokładniej – sposób jego artystycznej
Heterogeniczna struktura poematu rzutuje także na jego budowę – luźną, miejscami wręcz amorficzną, o swobodnym toku narracji, znamionującym się programową dygresyjnością i epizodycznością, dowolnością skojarzeń i asocjacji, a zarazem dążnością do przekazania potencjalnemu odbiorcy możliwie największej ilości pouczeń, instrukcji i rzeczowych informacji. Musiało to oczywiście ujemnie wpłynąć na wewnętrzną spójność materii narracyjnej. Nie doprowadziło jednak do całkowitego zaniku rygorów konstrukcyjnych. Zwornikiem utrzymującym dostrzegalny związek między kolejnymi sekwencjami monologu, a także zapewniającym związek i jedność poszczególnych segmentów świata przedstawionego w Ziemiaństwie, jest podmiot mówiący, a dokładniej – sposób jego artystycznej
jako autor określonej ilości porad i praktycznych wskazówek, albo – na odwrót.<br> Heterogeniczna struktura poematu rzutuje także na jego budowę – luźną, miejscami wręcz amorficzną, o swobodnym toku narracji, znamionującym się programową dygresyjnością i epizodycznością, dowolnością skojarzeń i asocjacji, a zarazem dążnością do przekazania potencjalnemu odbiorcy możliwie największej ilości pouczeń, instrukcji i rzeczowych informacji. Musiało to oczywiście ujemnie wpłynąć na wewnętrzną spójność materii narracyjnej. Nie doprowadziło jednak do całkowitego zaniku rygorów konstrukcyjnych. Zwornikiem utrzymującym dostrzegalny związek między kolejnymi sekwencjami monologu, a także zapewniającym związek i jedność poszczególnych segmentów świata przedstawionego w Ziemiaństwie, jest podmiot mówiący, a dokładniej – sposób jego artystycznej
