się wyłącznie na płaszczyźnie jego jednostkowego człowieczeństwa, indywidualnej wrażliwości i prawdziwości uczuć. Alfa nade wszystko chce pozostać uczciwym człowiekiem, ale w momencie, gdy to swoje człowieczeństwo potwierdza, to jednocześnie przegrywa je w społecznym odbiorze. Śmieć Alfy powoduje, że uwolniony od realnej postaci mit, zostaje zawłaszczony przez przeciwnika i użyty jako instrument pacyfikacyjny wobec niesfornego społeczeństwa. Apoteoza portretu bohatera w finale jest ironicznym i gorzkim zakwestionowaniem możliwości, tak pożądanym przez nas, oczywistych rozwiązań. Nie wystarczy mieć bohatera (mieliśmy ich już tylu) - zdaje się mówić Mrożek - trzeba mu jeszcze sprostać, nie przenosić na niego odpowiedzialności, nie spodziewać się zbawienia przez tę jedną ofiarę