zwanych sprawach pryncypialnych, jak Bóg, norma etyczna, wieczność, sumienie itp., przychwytuję nieraz w sobie odruch zniecierpliwienia. Nie jest on dość naglący, abym dyskusji prowadzić nie mógł, dostatecznie jednak zaakcentowany, abym wśród rozważań tego typu nie odczuwał pewnego - powiedzmy ogólnikowo - fałszu. Wynika to zdaje się z tego, że nie jestem typowym intelektualistą. Aby uniknąć nieporozumień od razu zaznaczę, że za typowego intelektualistę uważam człowieka, który poznawczą pracę umysłu uznaje za wartość wystarczającą samą w sobie. Otóż wyznaję, że podobny stosunek do życia, choćby nasycony najżarliwszym pragnieniem poznania, ani osobiście nie może mnie nasycić, ani wzbudzić pełnego uznania, gdy dostrzegam go u innych