podstawowego.<br>Podobnie jak w przypadku cząsteczek dwuatomowych, powyższe reguły wyboru są uzupełnione żądaniem, aby jądrowy moment dipolowy zmieniał się w trakcie danego drgania normalnego - tylko wtedy zaobserwujemy odpowiadające mu przejścia oscylacyjne. Łatwo to stwierdzić w przypadku małych cząsteczek o wysokiej symetrii. Na przykład cząsteczka CO2, która ze względu na symetrię inwersyjną nie ma trwałego momentu jądrowego &lt;gap&gt;, w trakcie drgania &lt;gap&gt; zachowuje tę symetrię, zatem przez cały czas moment dipolowy &lt;gap&gt; i jego pochodna znika - drganie &lt;gap&gt; nie uwidoczni się w widmie oscylacyjnym cząsteczki. Natomiast podczas drgań &lt;gap&gt; cząsteczka chwilowo traci swoją symetrię, co oznacza periodyczne powstawanie momentu dipolowego i drgania te prowadzą do absorpcji lub