jakiś zegar, skrzecząc i jęcząc dźwigał się łańcuch z girami, Panfil ujadał nostalgicznie za ścianą, pociąg przetoczył się z głuchym łomotem za oknem, strzykało coś cicho w rozgrzanej wiśniowej podłodze. Polek leżał z dziwnym szumem w głowie. W jakimś momencie uniósł się na łóżku i jął się rozglądać bezmyślnie po izbie. Patrzył na sprzęty zżarte przez korniki, na sepiowe fotografie i makatkę z krwistym zachodem słońca, na ściany malowane sinym wapnem. Wzrok jego zatrzymał się w końcu na oknie w połowie zabitym dyktą, gdzie skryta za firanką stała zielonkawa butelka ze strączkami pieprzu tureckiego, zalanymi spirytusem. Poszedł tam i odkorkowawszy flaszkę