odnaleźć) w ludzkiej wspólnocie. Wydawać by się mogło, że dla poetki wybór powinien być oczywisty. Ale Kamieńska w literaturze nie odnajduje spokoju, dręcząc się "zdradą" nieżyjącego męża. Jak średniowieczny pokutnik nie chce oddalać cierpienia, nie chce o nim zapomnieć, nie tylko więc ogranicza swój zapis do życia wewnętrznego, starając się izolować w swym bólu od świata, ale pragnęłaby również ograniczyć go do opisu pokutniczego milczenia, "pisać tak, jakby się czytało zapis wewnętrzny". Wie, że to niemożliwe, ale przecież prawdziwa literatura, humanistyka, wręcz każdy godny uznania trud człowieka - to zbliżać się do niemożliwego. Takim zbliżaniem się do niemożliwego zapisu cierpienia, które ma