już niewielkie prawo, bo oczywiście podpadli pod kwaterunek, przez co zostali stłoczeni do jednego pokoju na piętrze, z maleńką kuchnią. Na starość byli stetryczali, pomarszczeni i źli, nikt ich nie odwiedzał i nikt ich nie lubił, bo ci, którzy pamiętali ich sprzed wojny - już pomarli i nie miał kto zaświadczyć, jak bardzo byli porządnymi ludźmi. Niemcy i już - po co tu jeszcze żyją - mawiali sąsiedzi i pewno tylko ich starczy wiek i podupadłość willi broniły ich przed agresją. Odwiedzał ich tylko listonosz, co miesiąc przynoszący rentę i z rzadka jakiś oficjalny list z Niemiec. Któregoś dnia panna Krügerówna była chora - on nie