czuć, myśleć <br>i mówić. Spróbuję, może mi się uda. Adasiu, <br>weź sobie do pomocy Alfreda i dwóch Antonich i zanieście <br>Alojzego ostrożnie do szpitala chorych sprzętów. Lekcji <br>żadnych dzisiaj nie będzie, gdyż jestem zajęty. Jeśli <br>nie będzie deszczu, możecie pójść z Mateuszem <br>do parku.<br><br>Po tych słowach pan Kleks trochę jak gdyby się przykurczył <br>i wyszedł z pokoju.<br><br>Bez chwili zwłoki przy pomocy trzech wyznaczonych kolegów <br>zabrałem się do przenoszenia Alojzego. Jakżeż wielkie <br>jednak było moje zdziwienie, gdy okazało się, że niczyja <br>pomoc nie jest mi potrzebna i że sam jeden z łatwością <br>mogę unieść Alojzego. Był lekki jak piórko. Gdy <br>trzymałem