ustawicznej obecności mistrza. Praktykę <br>koanów można uznać za nowy 'odpowiedni sposób' (sanskr. upaya; chiń. <br>fangbian; jap. hoben), czyli najlepszą metodę praktyki odpowiednią do <br>sytuacji. <br>Zgadzając się z argumentami obrońców metody 'wpatrywania się w koan', <br>nie możemy zapomnieć o tym, iż metoda ta nie oferuje tak wielkiej <br>różnorodności bodźców stymulujących 'oświecenie', jak to miało miejsce <br>w spontanicznej praktyce okresu 'dziwnych słów i niepojętych czynów'. <br>W czasie 'wpatrywania się w koan' adept zen musi przez cały czas <br>koncentrować się na 'kluczowym wersie' koanu, zmuszając się na dodatek do <br>tego. Jednocześnie nie może on traktować koanu jako przedmiot poznania, <br>ponieważ musi przekroczyć wszelki dualizm. Jak