wujka, szybko cofającego rękę, którą gmerał pod blatem tatusinego biurka. Wuj Leon! Czarodziej na Smardzewie! Gdzieś tam pod Łodzią czeka nie zmieniony wewnątrz mnie Smardzew, ale okropnie zmieniają się ludzie w tej wojennej zewnętrzności. Dwa lata później to ojciec spłoszy się na widok Leona, przechadzającego się po Marszałkowskiej tak bezczelnie, jakby nie miał niedozwolonego profilu. Wuj Leon, złodziej i szantażysta, musi zarabiać jakoś na siebie i kochanków. To się opłaca lepiej niż sięganie do cudzego biurka.<br>Więc dlaczego właśnie w złej krainie wuja Leona widzę środek dobrego świata? Coś zakrzepło, coś uwięzło na zawsze na mapie mojego myślenia. Łagodnie opadające zbocza