za nim, i jakby kwalifikując w ten sposób moją obecność, przywraca mnie istnieniu. Wchodzimy do magazynu, zabieramy stamtąd wielkie koło od wozu i niesiemy je razem. Przechodzimy przez ogród i innym wyjściem wychodzimy znów na ulicę. Idziemy w milczeniu, które żołnierz wreszcie przerywa.<br>- Francuz czy Anglik? - pyta krótko i ostro, jakby to był rozkaz.<br>- Francuz - odpowiadam. Nie chce mi się tłumaczyć wszystkiego o prapradziadku, dziadku itd., zresztą ze znajomością kilkunastu wyrazów niemieckich nie mogę się puszczać na takie rzeczy. Żołnierz kiwa głową, a po chwili milczenia znów się odzywa:<br>- Niemcy to jest siła, ha. Polska trzy tygodnie, Francja sześć tygodni...<br>- Nic