pytające skomlenie.<br>- Jamais - odpowiadał Rauch. - To już pewne. Nie wróci.<br>Kwestię tę zamykał tragicznym akordem. Palce, grube i sztywne, nie były mu posłuszne, przebiegały po klawiszach bez wdzięku, właśnie tak, jak to zechciała kiedyś określić Natalie Zugoff. Nad ranem Rauch płakał gorzko i klęcząc całował białe nogi fortepianu. <br>Jedyne pocieszenie, jakie było mu dane, znajdował w restauracji hotelu Angleterre. Maître w ukłonach prowadził go do najlepszego stolika. Przy zupie Rauch wybierał główne danie i między jedną a drugą łyżką wyłuszczał garsonowi swoje życzenia.<br>- Wszystkiego podwójnie - przypominał. <br>Pochłaniał podwójne porcje, maczając w sosie rąbek białej serwetki, zatkniętej u szyi za kołnierzyk. Przed deserem zatapiał