obustronna broń szantażu.<br>Chciwość zmuszała ich więc do przełamania nieprzekraczalnych barier i nawiązania kontaktu z więźniami. W wypadku jednorazowych przywłaszczeń więzień mógł być wykorzystany jako narzędzie i zgładzony jako świadek. W wypadku systematycznych kradzieży stawał się dla esesmana niezbędnym wspólnikiem, który mu wybierał towar najcenniejszy i pomagał w realizacji celu, jakim było zgromadzenie bogactwa. W ten sposób część esesmanów uzależniała się od więźniów, którzy mogli umiejętnie żądać innych usług. Na terenie obozu pojawiła się taka waluta, która była wystarczająco mocna, aby za nią kupić usługi esesmanów, Postenów i wszystkich przedstawicieli obozowej władzy więźniarskiej. W obozie powstawały nowe grupy interesów wiążące konkretnych przedstawicieli