działającej znany jest tylko zbiór - powiedzmy S - wszystkich możliwych stanów rzeczy s , oraz że wiadome jest, iż dokładnie jeden z nich zachodzi. W tej sytuacji konieczne jest przyjęcie jakiegoś kryterium, które by pozwalało porównywać rozmaite metody pod względem skuteczności - niezależnie od tego, jaki stan rzeczy zachodzi. Rolę takiego kryterium pełniłby jakiś wskaźnik, przyporządkowujący - przy ustalonym d - wszystkim liczbom E(Ris, d) dla s ­ S jakąś liczbę e(d) . Wskaźnik ten musiałby w każdym razie być niemalejącą funkcją E(Ris, d) . Konkretnych propozycji w sprawie wyboru owego wskaźnika dostarcza literatura dotycząca tzw. problemu podejmowania decyzji. Tak więc można by mówić o skuteczności