chodzi o powolne tempo zbliżania się do wydarzeń, które nieuchronnie mają nastąpić. Nie ma w tym filmie, co prawda, odwlekania zapowiedzianych zdarzeń poprzez chwyty narracyjne, jest natomiast bardzo powolne, ospałe, ale uparte zbliżanie się do nich. To, co ma się zdarzyć, jest zapowiedziane jako fakt, nie z przeszłości jednak, lecz jako taki, który dopiero nastąpi. Nie tylko w filmowym opowiadaniu, ale także w jego diegezie. A nieuchronny jest nie przez to, że przynależy do przeszłości (jak w Kronice...), ale dzięki zgodności z przepowiednią ludowego jasnowidza - Hiasa. Reżyser zaś tak kształtuje narrację, iż - jak powiadają ludzie - "co Hias zobaczy, to się stanie".<br>Przypomnijmy