w poczekalni z ławki wstał Widmar i zbliżył się do niego.<br>- A? - rzekł chirurg. - Czy to pan mnie poszukiwał?<br>- Tak jest.<br>- Proszę do mego gabinetu.<br>Widmar był w jasnobrązowym ubraniu w granatowe kraty, wyglądał pięknie i pyszałkowato, lecz skoro tylko usiadł w fotelu, od razu postarzał się i wyszło na jaw jego zmęczenie. Z widocznym trudem panował nad zdenerwowaniem.<br>- Pan do mnie w charakterze pacjenta? - i chirurg zmrużył żółte oczy.<br>- Niezupełnie. Raczej jako mąż pańskiej pacjentki. Za drzwiami ktoś jęknął. Jakiś metalowy przedmiot upadł na podłogę, ktoś zaśmiał się:<br>- Ależ wiatr! Po cóż otwierasz okno?<br>Chirurg trzymał ręce złożone na stole