podjąć krytyczną refleksję nad polską strategią międzynarodową. Pierwszą z owych iluzji jest rozpowszechniana w ostatnim czasie teza o "końcu konsensu" w dziedzinie polityki zagranicznej. Na dobrą sprawę pełnego konsensu nigdy w tej dziedzinie nie było: wystarczy spojrzeć na doroczne debaty sejmowe o kierunkach polityki zagranicznej, aby zobaczyć, z jaką siłą jawiły się w nich grupy wspierające interesy rosyjskie. Ani wejście do NATO, ani wejście do Unii nie spotykało się z jednomyślnym poparciem. Natomiast była obecna w ciągu tego piętnastolecia wola porozumienia się wokół spraw podstawowych dla polskiej racji stanu i wyjęcie ich z partyjnej gry. Tę wolę warto podtrzymać, bo ona