sobie głos: "Wróć", ale buty Zygmunta coraz bliżej. "Przecież on biegał przed wojną na osiemset metrów... A gdzie szofer?"<br>W lewo. Ogląda się. Zygmunt biegnie drugim chodnikiem. "Boże! Przecież mam na wierzchu stena!" - olśniewa go myśl na widok Zygmuntowego bergmanna. Byle do rogu. W pewnej chwili słyszy za sobą szybki jazgot peema. Zmusił się do obejrzenia. Na rogu ulicy stoi żandarm. To nie Zygmunt. Zygmunt jest na lewym chodniku, teraz biegnie ku niemu przez jezdnię, na wprost. "Co on robi? Po co?" <br>Strzały milkną.<br>Kolumb nie wie, że mózg Zygmunta pracuje spokojnie jak przy maturalnym zadaniu z matematyki. Tamten żandarm nic