publiczny wypełniony<br>tłumem stłoczonym i drżącym. Rzucają mu na pastwę<br>truciciela, ojcobójcę lub świętokradcę: chwyta go, rozciąga,<br>wiąże na krzyżu poziomym, podnosi rękę. Nastaje cisza<br>przeraźliwa i słychać jedynie chrzęst kości trzaskanych<br>drągiem i wycie ofiary. Odwiązuje ją, niesie na koło:<br>połamane członki plączą się w szprychach, głowa zwisa,<br>włosy jeżą się, a usta otwarte jak czeluść wyrzucają krwawe<br>słowa, które wzywają śmierci. Skończył - serce mu bije, ale<br>to z radości; jest zadowolony z siebie, mówi: Ťnikt nie<br>łamie kołem lepiej niż jať. Schodzi: wyciąga okrwawioną<br>rękę, a sprawiedliwość rzuca mu z daleka kilka sztuk złota.<br>Unosi złoto krocząc między szpalerem