Bzdura! Nie zwrócisz miejsca, które mógł zająć kto inny! A wobec mnie?! Nie masz obowiązków? <br>- Ja wiem... ja to wszystko wiem, panie profesorze. Mnie jest okropnie przykro... Ja długo o tym myślałem... I ja już... zdecydowałem. <br>- Ach tak! Zdecydowałeś? Wynoś się, głupcze! <br><br>Znów wybuchł wielkim gniewem: <br>- Nigdy nie będziesz pianistą, jeżeli to nie jest dla ciebie najważniejsze! I niech cię kto inny uczy! Ja nie mam zdrowia patrzeć, jak pięć lat mojej ciężkiej... ciężkiej harówy idzie na marne! <br>- Panie profesorze... - próbuję coś z siebie wydusić. <br>Nie słucha, obrzuca mnie wściekłym spojrzeniem i ciężko dysząc wychodzi. Długo patrzę na kołyszące się drzwi