konia, tarczy i włóczni odpowiada co do joty temu standardowi uzbrojenia, którego domagał się król Ratchis od arimannów wezwanych do orszaku wojewody lub gastalda. Do tej samej kategorii należeli w czasach Liutpranda jeźdźcy mający tylko po jednym koniu, których zwalniano od udziału w wyprawie, jeżeli dowódca zabrał tego konia pod juki. Astulf nie wykreował nowej rzeczywistości, określił tylko edyktem ścisłą korelację między rozmiarami własności ziemskiej a wymaganym standardem ekwipunku bojowego. Był to środek dyscyplinujący podjęty w obliczu rozprzężenia. Na długo przed 750 r. najubożsi Longobardowie stawali na wyprawy pieszo, zbrojni w łuki i strzały, drobni posiadacze - konno, z tarczą i włócznią