wschodnich w zakresie sądownictwa i wymiaru sprawiedliwości. Wszystkie trzy napisane są żywo i barwnie, sprawiają wrażenie autentycznych orientalnych bajek, oddając wiernie klimat oryginału, co udało się osiągnąć przez wprowadzenie pewnej ilości słów i określeń tureckich oraz zachowanie egzotycznego tła.<br>Dwie pierwsze powiastki w założeniu autora obrazują "sztuczną" tj. kunsztowną mądrość jurystyczną, w istocie jednak nie wiele mają wspólnego z przedstawieniem obiektywnym prawnego procesu: należą po prostu do grupy licznych na Wschodzie anegdot o roztropnych sędziach; źródła ich dotąd nie udało się ustalić. Natomiast obszerniejsze od nich opowiadanie o derwiszach, poprzedzone wyrazistą charakterystyką konstantynopolitańskich &lt;page nr=16&gt; żebraków, przedstawia się specjalnie interesująco z uwagi na