zamknięta, żelazna o prostym jelcu (z tylnym ramieniem rozkutym w formę charakterystycznego młotka), z długimi wąsami i paluchem po wewnętrznej stronie; kabłąk rękojeści był odchylony od końca przedniego ramienia pod kątem rozwartym i dochodził do głowicy, nie łącząc się z nią konstrukcyjnie (jak to było w szablach XVII-wiecznych); wygięcie kabłąka XVIII-wiecznej oprawy różni się od oprawy XVII-wiecznej tym, że te wcześniejsze odchodziły od jelca od razu pod kątem rozwartym, łukiem maksymalnie wybrzuszającym się mniej więcej na wysokości środka trzonu rękojeści. Późniejsze natomiast charakteryzowały się tym, że kabłąk odchodził od jelca bardzo często prawie pionowo bądź z minimalnym jedynie